Porady kontemplacyjne

Słowo zagłębianie się w myślach nie jest używane jednolicie wewnątrz literaturze chrześcijańskiej. Może nazywać się to samo, co medytacja bądź zaduma plus ma na myśli w tamtym czasie medytowanie o czymś. Tutaj słowa zaduma używamy wyłącznie na oznaczenie chrześcijańskiej bezprzedmiotowej formy modlitwy. Nie chodzi w życiu o medytowanie nad jakąś treścią. Jest owo względnie warstwa społeczna doświadczenia nadto aktywnymi siłami naszej potocznej świadomości. Słowo "deliberacja" pochodzi z łaciny. "Contemplari" znaczy "zobaczyć". tutaj. Celem jest wgląd w środku siebie samego, widzenie tego, co boskie do wnętrza nas oraz stworzeniu wewnątrz postaci uwewnętrznienia lub doświadczenia w dodatku naszymi intelektualnymi możliwościami. Kontemplacja jest poniekąd stanem doznawania niż stanem aktywnego działania. Tego stanu negacja logiczna można przyuczyć, na to samo przeciwnie wzbudzić. Dlatego osoby praktykujące kontemplację, co najmniej na początku, potrzebują duchowo doświadczonego człowieka, który je poprowadzi, oraz od chwili którego iskra może przeskoczyć, ażeby w środku uczniu, do wnętrza uczennicy rozpalić się ten tenże sam ogień. Zadatki do tego są wrodzone każdemu człowiekowi. W kontemplacji można wyróżnić cztery fazy:1. Modlitwa jako wyjście do kontemplacji. 2. Doznanie własnego bycia - pacierz spokoju. 3. Doświadczenie oświecenia. 4. Wcielenie doświadczenia oświecenia.Pierwsze duet fazy dadzą się osiągnąć na skroś każdego człowieka zdrowego fizycznie tudzież psychicznie. Prowadzą one do stanu wielkiego spokoju natomiast głębokiego pokoju. W religijnym obszarze nazywa się ten forma "modlitwą spokoju". Jako proste istnienie wewnątrz obecności Boga. Jest owo stan kontemplacji. Człowiek patrzy wewnątrz swoje własne bycie. Doświadcza wewnątrz ten rozwiązanie Boga bliżej natomiast głębiej niż w sąsiedztwie modlitwie ustnej to znaczy rozważającej. "Modlitwa spokoju" wpływa w większości wypadków ciężko na osobowość. Jednakże negacja logiczna chodzi po tej stronie coraz o tajemniczy warstwa społeczna we właściwym sensie. Ten pojawia się dopiero w fazie trzeciej a czwartej. Mistyczny kondycja przydarza się człowiekowi: nie jest dozwolone go wywołać aktem woli, tymczasem resztkami sił preparować dzięki etiuda modlitwy. Ten, komu dane jest wniknąć do tej przestrzeni, ten na świeżo doświadcza, co owo znaczy, miłować Boga ze wszystkich sił. Bóg już sam daje takiemu człowiekowi nowe siły, wskutek którym być może on czuć sympatię Boga. W praktyce te kwartet kroki negacja logiczna występują rozdzielnie, pomimo tego krzyżują się plus zachodzą na siebie.Wspinając się raz po raz wyżej w swych duchowych pragnieniach, człek odkrywa kontemplację jako rzeczywistość nie przed chwilą możliwą na rzecz siebie, aliści plus sobie zadaną. Pragnąc odparować na taki maniera łaski szuka sposobów pogłębienia swej modlitewnej formacji, oraz stylu życia, który by odpowiadał wewnętrznym natchnieniom.W historii myśli kontemplacyjnej stawiano sobie zapytanie, na ile człek o własnych siłach, być może przewyższyć bramę kontemplacji. Mówiono o tzw. kontemplacji nabytej, w odróżnieniu od chwili wlanej. Tę pierwszą można by określić modlitwą prostego spojrzenia, albo też modlitwą głębokiego milczenia, dokąd pokoju dostępują nie wręcz przeciwnie psychologiczne, ale także głębsze warstwy bytu. Główną rolę odgrywa miłosna wiara. W niej podświetlony umysł mocą Ducha Świętego zaczyna głębiej pojmować rzeczywistość. Jak stwierdza Gaudium et spes: Dzięki darowi Ducha Świętego dochodzi człek poprzez wiarę do kontemplacji a pojmowania tajemnicy planu Bożego (GS 15). Kontemplacja wyraża niezwykłe, nieustanne egzystencja myślą a sercem pod Bogu (por. PC 5), pośród Jego tajemnic, przede wszystkim odnośnie aż do człowieka. Początkiem kontemplacji są oczy zwrócone na Boga, jeno na Boga. Pośród wielu miłosnych poznań dokonuje się wstęp do wnętrza nową duchową topografię.Pośród niej rozkwita czeluść serca w gorącym spojrzeniu, czystym, pełnym ufności, zwróconym ku Ojcu w niebiosach. Aby wprowadzić się w dziedzinę kontemplacji, wewnątrz niezwykłą nocna pora kontemplacji wypada wyszczególnić klasyczny napis św. Jana od chwili Krzyża:Orygenes wewnątrz Contra Celsum pisze: Zamknijcie wasze zmysły, wznieście punkt widzenia waszego ducha natomiast oddalając się od chwili ciała, otwórzcie oczy waszego ducha – to bezprzykładny droga, żeby odwiedzać Boga.Św. Jan od czasu Krzyża: Dusza powinna zaledwie z miłości oglądać na Boga… przechowywać się niewzruszenie z miłosną uwagą, tudzież prostą także szczerą niczym ten, który otwiera oczy z myślą o miłości (ŻPM 3,33). Kontemplacja wewnątrz swej istocie wiąże się spośród otwieraniem oczu spośród miłości. Mieć zakochane oczy. tzn. otrzymać ofiarowaną namiętność plus odparować kochając. Dlatego rozciąga się białogłowa na życie. Być zdolnym aż do kontemplacji znaczy odkryć, iż jestem miłowany, że jest Ktoś, kto tęskni. 2. Kontemplacja lectio divinaBenedyktyńska ceremoniał kontemplacyjna lectio divina przekazana została w środku formie listu o. Guigo Kartuza aż do brata Gerwazego. Guigo II (zm. naokoło 1193 roku) wstąpił do zakonu do wnętrza Grande Chartreuse, którego został wieloletnim generałem, natomiast wewnątrz końcu poświęcił się wyłącznie kontemplacji również pokucie. W korona drzewa zawarł klasyczne pouczenia kształtujące niemało pokoleń monastycznych: Gdy pewnego dnia, czynny pracą ręczną zacząłem rozmyślać o ćwiczeniu się człowieka duchowego, wnet duszy rozmyślającej ukazały się kwartet stopnie duchowe, natomiast mianowicie: czytanie, rozmyślanie, modlitwa również kontemplacja. […] Czytanie (lectio) jest wtedy pracowitym rozważaniem Pism z wielką uwagą. Rozmyślanie (meditatio) jest gorliwym działaniem umysłu, szukającego - drogą własnego rozumowania - poznania ukrytej prawdy. Modlitwa (oratio) jest pobożnym wysiłkiem serca, mającym na celu oddalenie złych rzeczy oraz zdobycie dobrych. Kontemplacja (contemplatio) jest uniesieniem w odniesieniu do Bogu trwożliwego umysłu, kosztującego radości słodyczy wiecznej.Właściwości czterech stopniOkreśliwszy stąd aktualnie czwórka stopnie, pozostaje nam doświadczać ich właściwości. Czytanie zatem szuka słodkości błogosławionego życia, rozmyślanie znajduje j ą, modlitwa prosi o więcej, kontemplacja smakuje . Stąd także tenże Pan mówi: Szukajcie, natomiast znajdziecie, kołaczcie, zaś otworzą wam. Szukajcie na skroś oczytanie, oraz znajdziecie przez rozmyślanie; kołaczcie na modlitwie, a będzie wam otworzone w kontemplacji. Czytanie niby podaje do ust cudowny jedzenie, rozmyślanie rozgniata go plus przeżuwa, modlitwa wydobywa odczucie smakowe, rozpamiętywanie zaś jest samą słodyczą, która raduje zaś nasyca. Czytanie dotyka w rodzaju przed chwilą powierzchni, rozmyślanie przenika głębiej, modlitwa jest prośbą pełną pragnienia, deliberacja - radością otrzymanej słodyczy.[…]RozmyślanieUważne stąd rozmyślanie, postępując w przód negacja logiczna pozostaje na zewnątrz, nie tkwi na powierzchni, głębiej posuwa stopę. Przenika wewnętrzne sprawy, przeszukuje każdą spośród osobna. Pilnie rozważa, iż Jezus nie powiedział: błogosławieni czystego ciała, nic z większym natężeniem błędnego serca. Bo nie koniec dysponować ręce czyste od chwili złych uczynków, jeśliby w podobny sposób umysłu nie obmyjemy ze zdrożnych rozważań. Potwierdza owo autorytet proroka, mówiącego: Któż wstąpi na górę Pana lub jaki stanie w Jego świętym miejscu? Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca. Jak gorliwie musiał ważyć tę przejrzystość serca tamten wieszcz, bo modląc się mówił: Serce czyste stwórz we mnie, Boże plus również: Jeżeli znalazłbym nieprawość w środku mym sercu, Pan by mnie nie wysłuchał. Dusza przeto rozmyśla o tym, jakże nadzwyczaj troszczył się o tę klarowność błogosławiony Hiob, który mówił: Zawarłem kombinat z moimi oczami, by chociażby negacja logiczna zajrzeć na pannę. Oto jak niesłychanie strzegł się małżonek sakralny, który zamykał swoje oczy, by negacja logiczna oglądać na lichota, ażeby niebacznie nie dojrzeć tego, czego - ożywiony - mógłby pożądać. […] Dusza, zapalona takimi pochodniami, takimi rozbudzona pragnieniami, rozbiwszy flakonik alabastrowego olejku, zaczyna wyczuwać jego słodkość - w dalszym ciągu negacja logiczna smakiem, jakkolwiek poniekąd powonieniem. I myśli, jakże słodko byłoby zaznawać tej czystości, o której z przyczyny rozmyślaniu wie, jak nader jest miłą. Lecz cóż uczyni? Płonie pragnieniem posiadania, oraz negacja logiczna widzi do wnętrza sobie sposobu, jakim sposobem mogłaby ją posiąść: im więcej szuka, tym więcej pragnie. Gdy mnoży rozmyślania, pomnaża również rozpacz, ponieważ pragnąc słodyczy czystości serca, negacja logiczna być może jej posmakować. Albowiem ten, jaki czyta albo rozmyśla, negacja logiczna może czuć owej słodyczy, jeżeli nie będzie mu to dane z góry […]ModlitwaDusza zatem widząc, iż sama z siebie nie może osiągnąć cel do upragnionych słodyczy poznania dodatkowo doświadczenia dodatkowo iż im z większym natężeniem zstępuje w toń serca, tym z większym natężeniem raduje się Bóg, upokarza się oraz ucieka się aż do modlitwy, mówiąc: Panie, który ukazujesz się dopiero co ludziom czystego serca, oto na skroś czytanie a rozmyślanie badałam, wzorem mogłabym posiąść prawdziwą dziewictwo, abym wewnątrz jej pośrednictwem mogła gruntownie czy tymczasem w małej części odgadnąć Ciebie. Szukałam Twego oblicza, Panie, oblicza Twego poszukiwałam. Długo rozważałam w środku mym sercu, aż rozgorzał do wnętrza zanim pasja również zapał, by bardziej Cię poznać. Dajesz mi się poznać, gdy łamiesz na rzecz mnie chleb Pisma Świętego, natomiast im w wyższym stopniu Cię poznaję, tym w wyższym stopniu odgadnąć Cię pragnę, poprzednio negacja logiczna powierzchownie, podług litery, atoli poprzez doświadczenie.[…] Kontemplacja Tymi również podobnymi słowami, pełnymi ognia, dusza rozpala swoje tęsknota, okazuje swoje uczucie. Tymi śpiewami przywołuje Oblubieńca. Pan zaś, którego oczy patrzą na sprawiedliwych, a uszy Jego otwarte są na ich prośby, negacja logiczna czeka poniekąd aż skończą się te błagania, ale wręcz przerywając obrót modlitwy prędko się ukazuje tudzież pospiesznie wybiega po drugiej stronie drogi spragnionej duszy tudzież rozlewając rosę niebiańskiej słodyczy, namaszczając najlepszym olejkiem, ożywia ją zmęczoną, pragnącą - nasyca, wysuszoną orzeźwia zaś sprawia, do wnętrza przedziwny wyjście umacniając, ożywiając, upajając a otrzeźwiając, że zapomniawszy o rzeczach ziemskich, pamięta płeć słaba właśnie o Nim. I również niczym cielesne żądze zwyciężają duszę w taki sposób niezmiernie, iż porzuca kobieta wszelkie przyzwyczajenie rozumu, i istota ludzka staje się pozornie wszystek nieabstrakcyjny, właśnie też z wykorzystaniem tej niebieskiej kontemplacji wszelkie poruszenia cielesne nie inaczej są pochłaniane plus opanowywane za pomocą duszę, że konkret poprzednio w środku niczym się jej negacja logiczna sprzeciwia także człowiek staje się prawie zupełny duchowy. 3. Kształtowanie ognika miłościŚw. Bonawentura (Giovanni Fidanza, 1217-1274), w czasie studiów w Paryżu wewnątrz 1243 związał się spośród zakonem franciszkańskim. Po dwudziestu latach uprawiania teologii, został wybrany na generała; późniejszy purpurat zaś arcypasterz Albano. Rozwijając tajemnicę duchowego wzrostu wewnątrz Rozmowie spośród samym sobą o czterech rodzajach modlitwy myślnej, Doktor Kościoła zakreśla kierunki krzyża:Przedmiotem pobożnego duchowego trening mają egzystować rzeczy wewnętrzne także zewnętrzne, głębokie natomiast wysokie.Po pierwsze danie, psyche pobożna powinna w poprzek wprawa duchowe przesunąć promień kontemplacji na swoje wnętrze, żeby widzieć, gdy jest ukształtowana na mocy naturę, zniekształcona za pośrednictwem przekroczenie, naprawiona za pomocą łaskę.Po drugie, powinna przydzielić promień kontemplacji na rzeczy zewnętrzne, iżby wydedukować, jako niestałe jest ziemskie przepych, niczym zmienna ziemska napuszenie plus niczym żałosna ziemska wielkość.Po trzecie, powinna mierzyć promień kontemplacji ku głębi, żeby zrozumieć nieuniknioną nieodzowność ludzkiej śmierci, straszną rygor Sądu Ostatecznego a karę piekła negacja logiczna do zniesienia.Po czwarte, powinna przestawić promień kontemplacji ku wysokości, żeby odgadnąć niebieską zabawa, jej nieocenioną ideał, niewymowną ekstaza oraz nieskończoną wieczność.Duszo pobożna, oto jest ów błogosławiony krucyfiks, zdefiniowany czterema kierunkami, na którym przez ustawiczne rozmyślanie winnaś zawisnąć pospołu ze swym najsłodszym oblubieńcem Jezusem Chrystusem. Oto jest tamten żarzący automobil, zaopatrzony w środku czwórka koła, na którym przez usilną kontemplację winnaś wkraczać do pałacu nieba, w środku wątek zbyt swoim najwierniejszym Przyjacielem.W dziełku Trzy kochany, albo ostrzał miłości, zostawił praktyczne wskazania dla wejścia na drogę kontemplacji.Powiedzmy, gdy mamy szkolić się w środku stosunku do ognika mądrości. Należy owo sprawiać wewnątrz takim porządku:

Biada zuchwałej duszy, która sobie uroiła, że o ile od momentu Ciebie odejdzie, to maleńko lepszego znajdzie. W którąkolwiek zwróci się stronę — do wnętrza tył, w środku bok, ponownie w środku front — wzdłuż i wszerz jej wszystko dolega okrutnie. A wprost przeciwnie Tyś spokojem. I oto jesteś blisko. I uwalniasz od momentu nieszczęsnego błądzenia, stawiasz nas na drodze Twojej, pocieszasz tudzież mówisz: „Biegnijcie — Ja was mieścić będę, Ja was powiodę, Ja was w ową stronę poniosę”Tajemnica grzechu: zagubienieBolesnym doświadczeniem, które naznacza los człowieka, jest błądzenie prowadzące do zagubienia. „Wszyscyśmy pobłądzili niczym owce, każdy z osobna spośród nas się obrócił pod adresem własnej drodze” (Iz 53,6). „Błądzili po pustych bezdrożach, aż do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi. Cierpieli pragnienie oraz zapał zaś wygasało w środku nich obecność” (Ps 107,4n). W świetle powyższych tekstów Pisma Świętego grzesznik jawi się jako esencja podatna na złudzenia, do wnętrza których potrafi uzyskać uparcie, aż do tragicznego finału. Podobnie na miarę jeden z bohaterów powieści Goldinga — ksiądz budujący tytułową wieżę na kościele. Miasteczko zamiera do wnętrza strachu, wiedząc, iż struktura dachu nie ma prawa wytrzymać. Obłęd zaślepionego wizjonera kończy się katastrofą: wieża wali się z hukiem, niszcząc Dom Boży tudzież okoliczne domy, i gorsza połowa w pojedynkę popada wewnątrz obłęd.Grzech objawia się jako niewyobrażalny przebieg aż do przepaści (w środku przekonaniu, iż podążam do krainy szczęścia) oznacza to jako zagubienie na pustynnych bezdrożach. W pierwszym przypadku człek łamie sobie kości. Iluzja szczęścia jako że jest w charakterze twórczość filmowa wyświetlany na ścianie. Gdy gruba ryba usiłuje wskoczyć wewnątrz jego środek, wali głową w mur. Gdy lucyfer stwarzał święty Antoniemu iluzje ponętnej kobiety do wnętrza jego pustelni, pozostawał niewzruszony. Zdawał sobie sprawę, że jest wciągany w grę pozorów, która ma złamać jego rzetelność Bogu natomiast podbić nieustępliwe zapał podążania ścieżką Prawdy.W drugim przypadku — nieustannych zmian kierunku marszu na pustyni — homo sapiens pogrąża się do wnętrza rozpaczy, osamotnieniu natomiast poczuciu bezsensu. Św. Augustyn po latach uznał, iż usilne staranie zbytnio tym, co wydawało mu się pięknem wartym zachodu, wyprowadziła go na bezdroże:W nawróceniu pierwszą sprawą jest wzięcie własnego stanu. Człowiek potrafi latami uśmierzać gehenna przeżytej katastrofy tudzież zakładać sobie obecność na dnie przepaści. Pomaga mu w tym stosowanie najprzeróżniejszych „uśmierzaczy”, które pozwalają negacja logiczna odczuć pogruchotanych kości. Te środki zaradcze do tej pory bardziej pustoszą duchowy organizm człowieka, zamieniając go w środku snujące się widmo. Ich dobrze sytuowany repertuar sprowadza się aż do wszelkiego rodzaju stanów amoku, które odrywają człowieka od jego własnego serca, zaś tym samym od chwili Boga, Źródła Prawdy.W doświadczeniu grzechu tudzież jego gorzkich owoców dominują u ludzi wierzących dodatkowo pragnących nawrócenia trzy postawy. Pierwsza owo impresja słabości dodatkowo niemocy autentycznego powrotu do Boga. Lęk, że przenigdy negacja logiczna uda mi się pobić ogromnego dystansu, kto wyznacza moje nie inaczej dalekie odejście. Być przypuszczalnie to właśnie przeżycie stało się udziałem Judasza, jaki wewnątrz swoim osamotnieniu uznał, że nie istnieje wcześniej droga powrotu. Zbyt wysoce odszedłem, bym był do wnętrza stanie mówić: cała w przeszłość!Druga postawa to ogromne wrażenie winy, odbierające furia aż do życia i prestiż do siebie. Człowiek no tak nadzwyczaj koncentruje się na własnym upadku, iż jego ciemność przysłania mu łaska Boga.Czasem do wnętrza prawdziwym przeżyciu żalu zbytnio grzechy przeszkadza psychiczne wrażenie winy, do wnętrza którym w środku środek uwagi jesteśmy my sami. Cierpimy, iż z powodu naszych pomyłek natomiast złych wyborów ucierpiało nasze dobre imię. Jak mogłem znajdować się taki opóźniony? Jak mogłem to wykonać? Jak mogłem owo relacjonować?Trzecia postępowanie owo pociąg zrobienia gruntownego porządku wewnątrz swoim życiu moralnym zaś religijnym oparta w szeregu przypadków na wierze, iż pełnia da się przepracować plus uleczyć własnym, konsekwentnym wysiłkiem. Radykalizm poprawy siebie płynie z drugiej strony niejednokrotnie spośród lęku przedtem zatratą siebie wewnątrz grzechu, jeślibym zaniedbał duchowej pracy. Być przypadkiem ta podejście rodzi się spośród poczucia, że o ile mam wyrobić na Bożą amor, muszę udowodnić się odpowiednią żarliwością, która przywróci mi Bożą aprobatę.Odrębnym problemem jest pozbawienie myślenia o nawróceniu jako drodze, na której do końca życia będzie się w człowieku dokonywała wewnętrzna przemiana. Nie ma skoro takiego momentu, do wnętrza którym moglibyśmy ogłosić: — Dziękuję Ci, Boże, że jestem owszem doskonały. Przypowieść o celniku tudzież faryzeuszu stanowi zawiadomienie przed postawą definitywnego zwycięzcy do wnętrza duchowych bojach.Poszukajmy wewnątrz słowie Bożym tropów wiodących do odkrycia Bożego pomysłu na dogłębnie przeżyte nawrócenie.Zachwyt, który rodzi się w środku duszy Augustyna, ma swoje impuls w odkryciu zasadniczego dla chrześcijańskiego rozumienia nawrócenia faktu: Bóg przychodzi do grzesznika, aby otworzyć mu oczy na ilość, w środku jakim się znajduje. Przychodzi, aby dać do wnętrza wyniku go na własnych rękach z piekła, aż do którego zabłądził.Ewangeliczną ilustracją Boskiej obecności niedaleko grzeszniku jest wyznaczona wizyta spośród Samarytanką (J 4,1–42). Życie tej kobiety jest krańcowo mocnym obrazem ludzkiego zagubienia. „Miała pięciu mężów” — negacja logiczna kochanków, owszem mężczyzn, u których pragnęła odnaleźć szczęście. Błąka się jak w środku zaklętym kręgu, kluczy po pustyni w rozpaczliwym oczekiwaniu, iż tym w sumie się uda, iż znajdzie właściwego mężczyznę, powód, które ją napoi. Rozmowa spośród Jezusem pomaga odsłonić bolesną ranę jej serca. Może odkryć własne zagubienie, negacja logiczna czując się niedaleko tym potępioną. Droga przychodzi aż do Samarytanki, rozpościera się u jej poranionych pędem na oślep stóp. Tą drogą będzie mogła skierować się do „miasta zamieszkałego” (Ps 107,5).Pozostając u Ojca, jest Chrystus prawdą natomiast życiem; oblekając się do wnętrza ciało, stał się drogą. Nie powiedziano ci: „Pracuj dodatkowo szukaj luby, abyś doszedł aż do prawdy zaś życia”. Nie to ci powiedziano. Wstań, leniwcze, rozwiązanie sama do ciebie przyszła a śpiącego obudziła cię ze snu, oby cię rzeczywiście obudziła! Wstań a chodź!